Heresingel 13

In oktober 1875 werd een begin gemaakt met de sloop van de vestingwerken. Een deel van de vrijkomende gronden had men een paar jaar later nodig om de zuidelijke gracht te kunnen vergraven tot het Verbindingskanaal. Voor het resterende deel maakte de Haagse bouwkundige Brouwer een plan waarmee hij Groningen grootsteedse allure hoopte te geven. In 1878 was hij klaar en twee jaar later werden de trottoirs, groen- en rijstroken nauwkeurig uitgemeten. De bouw kwam echter maar langzaam op gang en er werden niet meer dan twee of drie huizen tegelijk gebouwd. Het terrein tussen de Heresingel en het kanaal was dan ook pas in 1892 aan de beurt om in percelen verdeeld en verkocht te worden. Sectie H 2092 kwam toen in het bezit van freule H. Mees-Gockinga. , Mevrouw Mees had binnen vijf jaar haar man en twee van haar vier kinderen ten grave gedragen en wilde een nieuw begin in een andere omgeving. Ze gaf de vermaarde Amsterdamse architect Abraham Salm Gzn. opdracht een villa te ontwerpen. Haar tienjarig zoontje Willem Cornelis, die later als hoogleraar in de voetsporen van zijn vader zou treden, mocht op 21 juni 1893 de eerste steen leggen. De werkzaamheden die daarop volgden hadden wat meer voeten in de aarde en de laatste hand kon pas in het voorjaar van 1894 worden gelegd. Spoedig werd de villa door haar alpine-uiterlijk algemeen aangeduid als het ‘Zwitserse huis’. Het pand was van alle gemakken voorzien, waarbij zelfs aan een riolering was gedacht. Tegenwoordig wordt het pand vanwege de voor die periode zeer zeldzame chaletstijl van belang geacht voor de architectuurgeschiedenis. , Na de familie Mees betrokken juristen, artsen en hoogleraren de villa, meestal op of vlak na het hoogtepunt van hun carrière. De laatste bewoner was de chirurg P. Berg. Op 10 mei 1966 werd het pand op verzoek van de nieuwe eigenaar, de Rijksuniversiteit Groningen, ‘bij gemeentelijk besluit aan z’n bestemming onttrokken’. Na een kortstondig verblijf van de afdeling ‘Franse taal- en letterkunde’ werd het huis langere tijd door historici en daarna door polemologen bevolkt. In het voorjaar van 1989 verkocht de Universiteit het gebouw aan de notarissen Van Olst and Brouwer. Het pand is nu weer in gebruik als woonhuis., (English translation provided by Stadsmonumenten.nl), In October of 1875, a demolition of the fortifications was started. A few years later, a part of the released grounds was needed for excavating the southern canal into a junction canal. Mr. Brouwer, an architect from The Hague, designed a plan for the remaining part, which he hoped would give Groningen a metropolitan allure. In 1858, he completed his project, and two years later the sidewalks, merging lanes, and traffic lanes were measured to accuracy. However, the construction had a slow start, and only two or three houses were built at the same time. In 1892, the grounds between the Heresingel and the canal was finally ready to be divided into lots and put up for sale. Section H 2092 became possession of Mrs. H. Mees-Gockinga., In the span of five years, Mrs. Mees had to bury her husband and two of her four children. Due to this, she wanted a new beginning in a different surrounding. She instructed the renowned architect Abraham Salm Gzn. from Amsterdam to design a villa. Her ten-year-old son Willem Cornelis, who followed in his father’s footsteps by becoming a professor, placed the first stone on the 21st of June 1893. The work activities that followed became a long process, and were finalised in spring 1894. After completion, the villa became generally referred to as the ‘Swiss house’ because of its alpine appearance. The property was fully equipped, including its own sewage system. Nowadays the building is considered to be a part of architectural history, since it has a very rare chalet style for its period., Following the Mees family, jurists, doctors and professors also lived in the villa, mostly at or right after the peak of their career. The last habitant was surgeon P. Berg. As a request from the new owner, the Rijksuniversiteit Groningen, the property had been ‘retired from its original purpose through a municipal decision’. After a brief stay of the Department of French Language and Literature, the house became occupied by historians and polemologists for a longer period of time. During the spring of 1989, the building was sold by the University to the notaries Van Olst and Brouwer. The property is currently being used as residential house again. ,